Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΜΟΙΡΑΖΕΤΑΙ

 

"Η ευτυχία είναι πραγματική μόνο όταν μοιράζεται"… Αυτό έγραψε ο Christopher McCandless πριν από το θάνατό του στην έρημο της Αλάσκας σε ηλικία 24 ετών. Πέθανε λόγω πείνας. Αν το όνομα ίσως κάτι σας λέει, τότε θα έχετε δει την ταινία "Into the wild" που αναφέρεται στην πραγματική ιστορία του Christopher McCandless, ψάχνοντας με ένα ιδιόμορφο , δικό του μοναδικό τρόπο, την ευτυχία για να καταλήξει σε ένα εντελώς διαφορετικό αποτέλεσμα.

Μα και αν δεν έχει τύχει να τη έχετε δει, τότε θα συστήσω ανεπιφύλακτα να τη δείτε. Γιατί είναι αποτελεί μία ταινία προσωπικής αναζήτησης , για όσους βέβαια τη ψάχνουν.

Αυτή η σκέψη συνδέθηκε με τις σκέψεις ζεστασιάς που μοιράστηκαν αυτή τη περίοδο. Μία καλή φίλη σου γράφει “Happiness only real when shared”  , μια άλλη σου δίνει ένα δώρο ένα καράβι στη νέα σου αρχή ευχόμενη να αγκυροβολήσει σε ένα λιμάνι όπως εσύ θα το επιλέγεις. Μια συνάδελφος δακρύζει μιλώντας για την αγάπη των γονιών της που την έκαναν αυτό που είναι. Και ένας Mc Candless πεθαίνοντας κυριολεκτικά από τη πείνα στα βουνά της Αλάσκας κατέληξε στο ότι η ευτυχία είναι μια στιγμή μοιρασιάς, μία σχέση που εμπερικλείει ζεστασιά, εμπιστοσύνη, αγάπη και δεν αρκεί να θέσεις τον εαυτό σου σε αυστηρή "αυτάρκεια" καθώς όλοι θέλουμε- συνειδητά ή όχι- σχέσεις και ανθρώπους στη ζωή μας.

Έρευνες διερευνούν  τι είναι ευτυχία, πως κατακτάται, χιλιάδες μελέτες, περιοδικά μαζικής και εμπορικής κατανάλωσης προσπαθούν να το εντοπίσουν για να το πουλήσουν, άνθρωποι πνευματικοί και θρησκείες από όλο το κόσμο, ψυχολόγοι και ψυχοθεραπευτές, άνθρωποι κάνουν είτε κάθε λογής ασφαλή και προβλέψιμη επιλογή που θα τους οδηγήσει πιο κοντά είτε άλλοι τολμούν σε μία εντελώς άγνωστη πορεία για να την εκλύσουν σαν ένα τυφλό ραντεβού.

 Μα , αν απλουστεύαμε τη ζωή μας, η ευτυχία προσεγγίζει την σκέψη του McCandless και ας πέθαινε ολομόναχος. Οι στιγμές ευτυχίες εντοπίζονται σε ένα βλέμμα δύο αγαπημένων ανθρώπων, στην αγάπη μου μοιράζονται με κάποιες ή όλες τις αισθήσεις, ένα απαλό  άγγιγμα χωρίς καθόλου λόγια, το αίσθημα της ευγνωμοσύνης  στα μάτια , η σκέψη και η έγνοια του άλλου σε σένα και τούμπαλιν, το χέρι βοηθείας που θα έρθει απροσδόκητα χωρίς καν να το ζητήσεις ή και αν το ζητήσεις να έρθει καλοδεχούμενο και χωρίς ανταλλαγές.

Αυτή η ευτυχία είναι καταγραφή που μόνο βιωματικά μπορούμε να τη γνωρίσουμε. Η ευτυχία του να μοιράζεσαι. Έλαβες το πρώτο σου διαγώνισμα με 10 στο δημοτικό και ήθελες να τρέξεις στη μητέρα σου. Πήρες προαγωγή και ο πρώτος που κάλεσες να μοιραστείς τη χαρά σου είναι ο άνθρωπος που επέλεξες και αναμένεις να χαρεί. Ο γονιός που για να γιορτάσει μια επιτυχία κάνει το τραπέζι στην οικογένεια του και στους συγγενείς. Ο φίλος που θα σου δώσει ένα δώρο γιατί απλά σε σκέφτηκε και νιώθει ευγνωμοσύνη γιατί κάπως θετικά επιδράς στη ζωή του. Αλλά και ακόμη πιο στιγμιαίες, όπως ένα χαμόγελο από ένα ξένο σε ένα μετρό οκτώ το πρωί ενώ έτρεχες σα παλαβός να προλάβεις τις συγκοινωνίες και ήσουν μέσα στα νεύρα. Ένα ευχαριστώ που με βοήθησες σε ένα συνάδελφο. Μια βοήθεια στον αδερφό σου που δεν στη ζήτησε μα τη χρειαζόταν και δεν την έλεγε. Στιγμές που ριζώνουν στο πετσί σου και όταν ξαποστάς από τα τρεξίματα της ζωής, σου φαίνονται μεγαλειώδη.

Μα και όταν τα χάνεις , ψηλώνουν στο πραγματικό ανάστημά τους.

"Happiness only real when shared" γράφει ο Mc Candless λίγο πριν πεθάνει.

Δεν είναι ένα φιλοσοφικό λάκτισμα από ένα παιδί 20 ετών που, βαριεστημένο από το μυαλό του, αποφασίζει να είναι ψευδο-διάνοια  στον κόσμο με επιδεικτικά αποσπάσματα.

Προέρχεται από ένα άτομο που πιθανότατα βλέπει τον επικείμενο θάνατό του πολύ κοντά. Είναι αδύναμος, είναι μόνος, κουρασμένος και πεινά. Σε μια τόσο απελπισμένη φάση, ίσως θα μπορούσε να είναι η "θεοφάνεια" του. Θα μπορούσε να είναι η στιγμή της αποκάλυψης για το τι πραγματικά είναι η ζωή.

Θα μπορούσε να είναι κάτι που ένα άτομο που πεθαίνει από μόνος του συνειδητοποιεί ότι οι υπόλοιποι στο πλήθος δεν καταλαβαίνουν.

Θα μπορούσε να είναι αλήθεια…

Η ευτυχία είναι πραγματική μόνο όταν μοιραζόμαστε.

Η ευχή είναι να έχουμε τις ίδιες "θεοφάνειες" χωρίς απαραίτητα να φτάνουμε στο χείλος ενός οποιουδήποτε "θανάτου" ή απώλειας για να το εκτιμάμε, αλλά να το βάζουμε μέσα στη ζωή μας.

Γράφει η Πανταζή Χριστίνα- Ψυχολόγος