«Κουράστηκα…»

 

Ας κάνουμε μία βιωματική διεργασία, αν και εσύ βιώνεις κούραση παρατεταμένη αυτή την περίοδο…

 

Κουράστηκα να τρέχω…

Κουράστηκα να κάνω δύο και τρεις δουλειές…

Κουράστηκα με τα μικρά παιδιά να τα τρέχω μόνη/ος…

Κουράστηκα να επιβιώνω μόνο…

Κουράστηκα να μην έχω ποιότητα ζωής…

Κουράστηκα να έχω αναλώσιμες σχέσεις…

Κουράστηκα να παλεύω και να διαχειρίζομαι μόνη/ος τόσες πολλές καταστάσεις…

Κουράστηκα να γίνομαι ένα χαλί για τους άλλους…

Κουράστηκα να διαβάζω όλη μερα…

Κουράστηκα να βιώνω ένα μόνιμο άγχος για τα πάντα…

Κουράστηκα να στερούμαι…

Κούραστηκα να είμαι μόνος/η

Κουράστηκα με το ασθενικό σώμα μου που αρρωσταίνει συνέχεια…

Κουράστηκα να βρίσκομαι σε τοξικές καταστάσεις…

Κουράστηκα.. (σε ότι άλλο βρεις)

Αν ταυτίστηκες με κάποιο από τα παραπάνω, ήρθε η ώρα να κάνουμε το εξής:

Να κάτσεις αναπαυτικά στον καναπέ, σε μία αναπαυτική πολυθρόνα ή κρεβάτι και να ξεφυσήσεις  όση κούραση έχεις. Ονομάτισέ τη.

Όπως εκπνέεις με την αναπνοή, άσε την κούραση να βγεί. Δώστης ονόματα. Προσδιορισέ τη. Είναι τα παιδιά μικρά που έχουν συνέχεια απαιτήσεις και ενέργεια? Είναι πολύωρες δουλειές? Είναι μαζεμένες υποχρεώσεις και ταυτόχρονα πράγματα? Είναι άνθρωποι στη ζωή σου που θέλουν συνεχώς την φροντίδα σου? Είναι ένα τεράστιο και αδιευκρίνιστο άγχος με τα πάντα? Μία αίσθηση ανασφάλειας? Είναι βαρίδια που κουβαλάς χρόνια και δεν ξέρεις που να τα ακουμπήσεις για να βρεις λύσεις?

Ότι είναι άστα. Πάρε ανάσες. Νιώσε την κούρασή σου. Έλα σε επαφή με το σώμα σου. Τι παρατηρείς όταν είσαι σε αυτή την στάση? Έτσι όπως έχεις χαλαρώσει και ονοματίζεις την κούραση σε όλα αυτά που βιώνεις?

Δεν είναι η ώρα τώρα να κάνεις κάτι, να βρεις λύσεις, να δώσεις διεξόδους.

Πές απλά «Κουράστηκα»

Μείνε σε αυτό. Έστω στιγμές.

Αναγνώρισέ το.

Άσε την κούραση να βγει.

Άστη να πάρει χώρο.

Άπλωσέ την όπως απλώνεται και χύνεται το σώμα σου στο καναπέ ή στο κρεβάτι.

Αναγνώρισέ τη.

Στο τώρα επέτρεψε απλά να βγει.

Και να μείνεις εκεί χωρίς να πρέπει να κάνεις κάτι.

Αλλά να κάνεις μία στάση.

Να ξαποστάσεις.

Διότι έχεις και ανάγκες.

Και δικαιώματα.

Και ένα από αυτά είναι να μπορείς να παίρνεις και αναπνοές.

Οξυγόνο στην ψυχή.

Ναι επιτρέπεται να κουραστείς.

Και επιτρέπεται να το εκφράσεις.

Πές τα όλα, μην ξεχάσεις τίποτα!

Και μείνε εκεί, χαλαρωμένη/ος για όση ώρα χρειαστεί.

Δώσε εκείνο το χώρο μέσα σου να πάρει λίγο πνοή.

Χωρίς να μπει πάλι το άγχος και οι σκέψεις.

Μόνο ένα κενό. Μία αίσθηση χαλάρωσης.

Τώρα αυτή τη στιγμή, από δευτερόλεπτά ως λεπτά, κανείς δεν κινδυνεύει.

Όλα είναι στη θέση τους.

Δώσε άδεια να αδειάσεις.

Αν αρχίσεις να το κάνεις, προχωρησέ το. Κλείσε τα μάτια, πάρε βαθιές τώρα αναπνοές και εισπνοές.

Άσε να σε πλημμυρίσει, έστω για μικρές στιγμές, αυτό το άφημα.

Έπετρεψε να έρθουν και κάποιες ωραίες εικόνες, από παλιά ή κάποιες που ιδανικά θες για το τώρα ή το μέλλον.

Μη τις μπλοκάρεις.

Ο τρόπος ζωής μας θέλει συνέχεια σε ενέργεια, σε κίνηση, σε επίτευξη. Σε συνεχή επαγρύπνηση. Σε έντονους ρυθμούς. Σε μόνιμη σχέση με το στρες.

Μα είναι νοσηρός αυτός ο τρόπος διότι η ζωή μας θέλει και απόλαυση και ηρεμία.

Αλλά πως θα γίνει αν συνέχεια νιώθουμε ρομπότ?

Η λέξη «κουράστηκα» είναι απελευθερωτική. Αναζωογονητική.

Είναι λέξη που δικαιώνει αυτό που το σώμα βιώνει αλλά το μυαλό δεν μπορεί να «δει».

Είναι μία αλήθεια στιβαρή και κάθετη.

Είναι ένα γεγονός που θέλει να ακουστεί.

Μία μαρτυρία να καταγραφεί…

 

Πως είναι το σώμα σου τώρα? Πως είναι η κατάσταση σου αν το έκανες?

Παρατηρησέ το. Την κοιλιά σου, τους ώμους σου, την στάση του σώματος, τα πόδια σου, την αναπνοή σου. Το κεφάλι σου.

Μείνε και απλά παρατήρησε τα.

Δώσε λίγο χώρο ακόμη. Μη βιάζεσαι να επανέλθεις.

Φωτογράφησε με τη καρδιά σου αυτή την αίσθηση της χαλάρωσης.

Διότι αυτή είναι η αίσθηση που όσο καθημερινά, έστω και λίγο θα βάζεις καθημερινά στην ζωή σου θα είναι εκείνη που θα αποτελεί ένα μικρό κλειδί στις διεξόδους που θα βρεις εν καιρώ.

Όταν λες κουράστηκα και το βιώνεις με το σώμα σου, αυτομάτως ο οργανισμός σου θέτει ένα όριο. Μέχρι που αντέχει. Μέχρι που είναι η ζωτικότητά του. Άκου την κούραση και βίωσε τη. Διότι εκεί αποτελεί η αφετηρία της αλλαγής.

 

Από: Χριστίνα Πανταζή