«Μη σε μαλώνεις- δεν θα ανθίσεις»

 

H ιστορία έχει αλλαχθεί αρκετά για την προστασία δεδομένων*

Θυμάμαι καθαρά την όψη της πάλι την στιγμή αυτή μπροστά μου. Με το που μπαίνει στο θεραπευτικό γραφείο, με ένταση και μεγάλα και έντονα βήματα-  ακούω να έρχονται πάλι  τα λόγια της καθαρά λέγοντας: «σήμερα θα με μαλώσεις τα έκανα πάλι χάλια!»

Της λέω: «δεν μαλώνω κανένα εγώ- μόνο αγκαλιές και φροντίδες παρέχω».

Τα μάτια της κάτω από τη μάσκα σαν να έλαμψαν.

«όχι δεν τα πήγα καλά σου λέω, έχω αποτύχει ώς μητέρα με το παιδί μου. Βασικά με τα πάντα!»

Και ακούω πως πήγε η εβδομάδα της. Πραγματικά άκουγα ένα σωρό μικρά βηματάκια που είχε κάνει σχετικά με την σχέση της με το ανήλικο παιδί της   – που είχαμε δουλέψει σε μία προηγούμενη συνάντηση σε σχέση με ορισμένα ζητήματα, με ζητήματα ορίων, καθηκόντων, λειτουργίας, επικοινωνίας μεταξύ τους κ.ο.κ- και αναρωτιόμουν καθώς την άκουγα πόσο σκληρή τιμωρία και αφήγηση  είχε φτιάξει για τον εαυτό της που εστιαζόταν σε προβλήματα, ανεπάρκειες και ελλείψεις και που μέσα σε αυτά χανόταν, βυθιζόταν και δεν έβλεπε την εξέλιξη της αλλά εστίαζε σε εκείνα τα  κάποια ακόμη  βηματάκια που δεν κατάφερε να τα κρατήσει σταθερά και βίωνε ως αίσθημα της αποτυχίας.

Και έτσι αυτομαστιγωνόταν.

Έμεινα στις κατακτήσεις της. Στα μικρά αλλά καίρια βηματάκια που είχε ξεκινήσει να κάνει. Την συνεχάρηκα και του δώσαμε έκταση στην νέα αυτή εξέλιξη.

Μαζί την κινητοποίησα να την συγχαρούμε. Να της πούμε μπράβο. Που προσπαθεί παρά τις δυσκολίες (εργαζόμενη μονογονέας χωρίς στήριξη από το σύζυγο- ένα φαινόμενο που θα λέγαμε αρκετά σύνηθες…)

Έβαλε τα κλάματα.

«Συγκινούμαι. Εγώ περίμενα να με μαλώσω, να δω ότι είμαι αποτυχημένη και εσύ μου λες μπράβο. Δε το ακούω συχνά αυτό…»

Άρχιζε να κλαίει και να χαμογελά. Να χαμογελά και να συγκινείται.

Δεν ήταν αφηγήσεις που τις άκουγε συχνά. Το διαζύγιο ως αίσθηση αποτυχίας. Οι δυσκολίες του παιδιού. Τα βάρη της ίδιας να διαχειριστεί την κατάσταση. Οι κοινωνικές επιταγές που πιέζουν.

Ήταν μία μαμά- Ήρωας. Μία μαμά που απλά χρειάζεται κάπου να ακουμπήσει.

Έτσι φτιάξαμε μία νέα ιστορία. 

Ο τίτλος; «Η Μαμά- Ήρωας»

Πυκνώσαμε στην συνεδρία τη νέα αφήγηση. Τη μαμά – Ήρωα.

Που παλεύει μόνη της να τα βγάλει με τόσες απαιτήσεις και να μεγαλώσει όσο πιο φροντιστικά μπορεί το ανήλικο παιδί της.

Υπερασπιστήκαμε τα βήματά της.

Συγχωρήσαμε τα βήματα που δεν έχει κάνει (δίνοντας τους χώρο επιπλέον και βάζοντας πολύ μεγάλες δόσεις κατανόησης- με την κυριολεκτική έννοια της λέξης)

Και τότε το πρόσωπό της άρχισε να λάμπει.

Κάπως έτσι οι άνθρωποι ανθίζουν.

Μέσα στην φροντίδα και στο νοιάξιμο.

Και όχι στην αυτοτιμωρία, την τελειομανία, την επικριτικότητα και την συνεχή πίεση και αυστηρότητα.

Έφυγε με φροντίδα και αγκαλιές.

Χαμογελούσε.

Θα έβαλε πάλι τα κουράγια, την προσπάθειά της, τη θέλησή της για μία ακόμη καλύτερη εβδομάδα και με ανανεωμένη διάθεση να προσπαθήσει για το καλό της, για το καλό του παιδιού της και τη σχέση τους.

Άρχιζε να ανθίζει.

Βγαίνοντας, τα βήματά της από το γραφείο ακούγονταν πιο ήρεμα, πιο ανάλαφρα. 

 

Από: Χριστίνα Πανταζή