ΕΝΑΣ ΥΠΟΘΕΤΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΣΧΟΛΙΚΗ ΤΑΞΗ

 

Υποθετικοί διάλογοi, σε ένα υποθετικό χρόνο,  μέσα σε  ένα ιδανικό σχολείο για πράγματα που πραγματικά θα θέλαμε να μάθουμε και κάνεις δεν μας έμαθε…

 

«Ποιο είναι παιδιά εκείνο το συστατικό που δημιουργεί τόσο έντονες νευρωνικές συνάψεις στον εγκέφαλο, πυροδοτεί με ενέργεια όλο το σώμα και αποτελεί ένα δυνατό συστατικό για μεγάλες αλλαγές στην ζωή μας?»

« Κυρία, αυτό που λέτε μοιάζουν σα τα ναρκωτικά, σα να ακούω αφηγήσεις για την ηρωίνη» πετάγεται ένας μαθητής με γέλια που δεν είχε κατά νου κάποια απάντηση, αλλά είχε μάθει να πετάγεται με αστεία, μπας και κρύψει την άγνοια των λόγων που άκουγε.

Κάποιοι από την τάξη, γέλασαν. Η δασκάλα δεν μιλούσε, αλλά καρτερούσε την ώρα που η σιωπή θα έσκαγε εκκωφαντικά στη τάξη, σαν βόμβα. Όπως και έγινε λίγα λεπτά μέσα στην τάξη, κοιτώντας τα παιδιά  να κοιτούν το ένα το άλλο νευρικά και ανήσυχα.

« Δεν έχεις και άδικο» είπε με αναστοχαστικό τρόπο η δασκάλα. Το λές και μεταφορικά και ένα ναρκωτικό, αλλά δεν πρόκειται για ουσία, καθώς δεν την λαμβάνεις αλλά έχει παρόμοιες εντάσεις με αυτά. Μόνο που είναι κατάσταση και συγκεκριμένα βίωμα. Και επειδή είστε παιδιά ακόμη, δεν το έχετε βιώσει. Για αυτό θα σας πω μερικά πράγματα για αυτό, όταν το συναντήσετε, να μην φοβηθείτε την έντασή του.

» Το συστατικό είναι ο έρωτας. Για τον έρωτα, έχουν γράψει πολύ συγγραφείς, ποιητές, έχουν σχηματίσει οι τεχνίτες και ζωγράφοι, οι γλύπτες το έχουν αναπαριστήσει. Οι τραγουδιστές έχουν σχηματίσει το όνομά του με ρυθμό βελούδινο ή τραχύ.

»Κανείς δεν έχει μάθει να σας πει τι είναι ακριβώς αντικειμενικά ο έρωτας. Οπότε μαζί σήμερα θα προσεγγίσουμε το βασικό συστατικό του. Το βασικό συστατικό μας είναι να είμαστε ανοιχτοί σε αυτόν. Να το αφήσουμε να μας αρωματίσει με τα πλούτη του. Να τον αφήσουμε να μας δείξει την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Ξέρετε, στον έρωτα μιλάνε πάντα για κάποιον άλλο, αλλά πάντα η αρχή είναι να ερωτευόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό. Θα τον νιώσουμε μια μορφή πιο όμορφη, δυνατή, λυρική, εκλεπτυσμένη, τρυφερή. Αιώνια και ζωντανή στη στιγμή της. Και είναι τόσο δυνατός ο έρωτας που μας δίνει το κουράγιο βασικά να κυνηγήσουμε εκείνη την εκδοχή του εαυτού και να παλέψουμε, διότι η πραγματικότητα δεν είναι έτσι και αυτό ενέχει μία μεγάλη παγίδα…»

«Μα τι εννοείτε? Ποια είναι η πραγματικότητα?» τώρα ο μαθητής που μόλις πριν σχολίασε και παρομοίαζε τον έρωτα με την ηρωίνη, είχε γουρλώσει τα μάτια σα να άκουγε μία πολύ σημαντική ιστορία για εκείνο.

«Η πραγματικότητα είναι…αχ καλά μου παιδιά. Εδώ αυτό πρέπει να το ακούσετε γιατί όταν συναντήσετε τον έρωτα, που είναι τόσο δυνατός και ονειρικά πλασμένος, μπορεί να σας πλανέψει και να σχηματίσετε μία άλλη ζωή, μακριά από αυτή που είστε και ζείτε… Η πραγματικότητα είναι ότι έχουμε και ελαττώματα, πληγές, ανασφάλειες. Και ο έρωτας ενέχει την παγίδα να δούμε στο πρόσωπό του άλλου- αλλά και το δικό μας- την τελειότητα. Την μακαριότητα. Την αιωνιότητα…»

«Μα τότε αν η πραγματικότητα είναι έτσι, τι στο καλό τον θέλουμε τον έρωτα? Για να μας λέει πόσο προβληματικοί είμαστε?» ξέσπασε μία άλλη μαθήτρια σε ένα μπροστινό θρανίο που μάλλον φάνηκε να απογοητεύεται.

«Αχ καλά μου παιδιά, χαίρομαι πολύ για τις απορίες σας. Ωραίο παράδοξο, όπως το έθεσες. Τι θέλουμε λοιπόν τον έρωτα? Από τον έρωτα θέλουμε την δύναμη, την ορμή του, την ζωντάνια και την ενέργειά του για να ξεπεράσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Να παίρνουμε κουράγιο και να μετακινούμαστε. Να εξελισσόμαστε. Και μαζί με τα ελαττώματα και τα καλούδια που φέρνει ο έρωτας, να απαρτιωνόμαστε. Και έτσι γεννιέται η Αγάπη. Η κατάσταση να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας και να κάνουμε χώρο στο ότι είναι θνητός, με τα ελαττώματά του και τους περιορισμούς που φέρει, αλλά και αιώνιος, με την τάση του να εξελίσσεται και να ωριμάζει. Να γιατί θέλουμε τον έρωτα. Δεν θα γίνουμε σαν και αυτόν, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει στην πραγματικότητα.

 Όμως θέλουμε την ενέργειά του για να ξεπεράσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Και ξεπερνώντας τον ίδιο μας τον εαυτό, αλλάζουμε. Και αλλάζοντας εμάς, αλλάζει ο κόσμος μας όλος. Και έτσι από εκείνον, γεννιέται η αγάπη για τον εαυτό μας και κατεπέκταση, η ματιά μας για τον κόσμο…»

Μαθητές και μαθήτριες πλέον δεν γελούσαν. Ούτε χλεύαζαν την δασκάλα που είχε αράξει και κοιτούσε έξω στο παράθυρο σιωπηλά κάπου πολύ μακρινά. Πλέον όλοι και όλες μοιράζονταν τη σιωπή. Σε κάτι άγνωστο ακόμη για αυτούς. Μα σίγουρα η φροντίδα στα λόγια της δασκάλας είχε μπει βαθιά μέσα στις καρδιές και το υποσυνειδητό τους που θα τα ακολουθούσε στις δικιές τους μελλοντικές συναντήσεις με τον έρωτα και κατεπέκταση, με την αναμέτρηση με τον ίδιο τους τον εαυτό…»

 

Μυθοπλασία

 

Από: Χριστίνα Πανταζή