Όταν το δόγμα πληγώνει

 

« “…Michael looked at me. “Do you think I’m in denial?”

“I don’t know for sure what you are,” I said. “I just wish you wouldn’t write such inaccurate things about gay people.”

“They aren’t inaccurate,” he said, sounding annoyed. …»

 

    Στο άρθρο που γράφτηκε στους New York Times Magazine το 2011 από το Benoit Denizet-Lewis με τίτλο “Ο πρώην γκέι φίλος μου” (My Ex-Gay Friend) μιλώντας για τον Michael Glatze που ήταν για χρόνια φίλος του, περιγράφει την δική του εμπειρία συναντώντας το φίλο του μετά από χρόνια με ένα αίσθημα αρχικά περιέργειας. Γιατί; Επειδή όταν κανάνε παρέα ο Michael αυτοπροσδιοριζόταν ως γκέι και μάλιστα ένθερμος ακτιβιστής και υπερασπιστής των γκέι δικαιωμάτων και την στιγμή που πηγαίνει να τον συναντήσει ο Michael έχει γίνει ετεροφυλόφιλος ή πιο σωστά όπως λέει ο ίδιος: θεραπεύτηκε από την ομοφυλοφιλία του και μπήκε στο “ σχέδιο και την φωνή του Θεού” που είναι η ετεροφυλοφιλία.

    Εδώ είναι γόνιμο να γίνει μία αρχική σύσταση για την πορεία του Michael Glatze. Με μία σύντομη ματιά, ο Michael Elliot Glatze, γεννημένος το 1975, ήταν ένθερμος ομοφυλόφιλος, συνιδρυτής του Young Gay America και πρώην υπέρμαχος των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων. Είχε για χρόνια σχέση ως νέος με τον  Ben και κάποια στιγμή ζήσανε και μαζί με ένα τρίτο νεότερο αγόρι. Κάποιά στιγμή στα 29 του , εμφάνισε ενοχλήσεις στην καρδιά και βιώνοντας κάποια υπαρξιακή αναταραχή, θεώρησε ότι έπασχε από την ίδια καρδιαγγειακή ασθένεια που έπασχε ο πατέρας του και πέθανε όταν ο Michael ήταν 13. Τότε σε αυτή την αναταραχή που τον τάραξε πνευματικά και υπαρξιακά όπως ο ίδιος αναφέρει, ξεκίνησε να διαβάζει  πολλά θρησκευτικά βιβλία μετακινώντας τον εαυτό του προς μία άλλη κατεύθυνση και κυρίως ότι «για να γιατρευτεί έπρεπε να αντιμετωπίσει το πυρήνα των δεινών του που ήταν ο σεξουαλικός του προσανατολισμός».

     Μετέπειτα, αποκήρυξε την ομοφυλοφιλία και έγινε χριστιανός πάστορας χωρίς θρήσκευμα κάνοντας σχέση με γυναίκες- ενώ όπως θυμάται και ο φίλος του από παλιά ο Michael ανέφερε ότι ουδέποτε είχε έλξη για το γυναικείο φύλο. Για περισσότερες πληροφορίες, υπάρχει και η ιστορία του που μπορεί κάποιος να την γνωρίσει μέσα από την ταινία «I am Michael». Όπως περιγράφει ο ίδιος, θα θυμάται ότι έγραψε 2 λέξεις στον υπολογιστή και ήθελε να μην ξεφύγει από τότε ποτέ από αυτή την φράση που έλεγε ρητά: Είμαι ετεροφυλόφιλος.

     Μέσα από το άρθρο του φίλο του που τον επισκέπτεται σε εκείνη την φάση τον Michael ως ετεροφυλόφιλο, έχοντας «μπει στο δρόμο του Θεού και έχοντας λάβει ίαση για την δική του θεραπεία, την ομοφυλοφιλία», υπάρχει τόσο η περιγραφή και οι σκέψεις του γκεί φίλου του στο πως θυμάται τον Michael και την σχέση τους, τα συναισθήματα και τις σκέψεις που έχει  ο πρώην σύντροφος του Michael, Ben μιλώντας για την ανήσυχη τροπή που έχει πάρει η πορεία του Michael καθώς αλλά και τις απόψεις και την πορεία του Michael, κατά τον ίδιο.

    Οι σκέψεις μου συνοδεύουν σε πολλά τις σκέψεις του φίλου του και του πρώην αγοριού του, Ben, για το πως προχώρησε και εξελίχθηκε η πορεία του Michael και εξελίχθηκε σε αυτή την κατάσταση. Ίσως η ανάγκη να βρεί μία ταυτότητα που ακόμη δεν είχε βρει, ή όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ben: “Ένας ριζοσπάστης queer ακτιβιστής και ένας φονταμενταλιστής χριστιανός δεν είναι πάντα τόσο διαφορετικοί όσο μπορεί να φαίνονται  ότι είναι ιδεολόγοι που μπορούν να ξεπεράσουν τις αποχρώσεις και να διεκδικήσουν το μονοπώλιο της αλήθειας.”.

   Δυο φαινομενικά αντιθετικές ταυτότητες αλλά με την ίδια ρίζα. Την απολυτότητα, την ακαμψία, την ανάγκη για την απόλυτη αλήθεια και την απόρριψη ο,τιδήποτε άλλου. Την απόρριψη του διαφορετικού ή την ενσωμάτωση θα έλεγα και ο εμπλουτισμός διαφορετικών ταυτοτήτων. Την αποτυχία για εμπερίεξη και σύνθεση δύο διαφορετικών ταυτοτήτων που βρίσκονται σε σύγκρουση. Αναλογίζομαι διάφορα και μπαίνω σε μία διεργασία, προσπαθώντας να βγάλω ένα “νόημα”:

   Πως θα μπορούσε να γίνει αυτό αν σε κάποια στιγμή, δύσκολη της ζωής του που ήρθε σε επαφή με υπαρξιακές αγωνίες, ίσως τα θέματα υγείας να του διακίνησαν το φόβο με τον θάνατο και την μη- υπαρξη που αυτό τον ώθησε στην  ανάγκη για νόημα και πνευματικές αναζητήσεις να κρατήσει την ταυτότητα του ως γκέι και  να απολαύσει την οποιαδήποτε πνευματική και θρησκευτική «τροφή»; Πως θα μπορούσε να είναι και γκέι αλλά και άνθρωπος που ενώ κάποτε αποκήρυττε την θρησκεία και κατέκρινε την στάση των θρησκευτικών μελών και ηγετών στα λοατκι ζητήματα, να τους έχει κάπως ανάγκη αλλά και να πρέπει να ισορροπήσει ανάμεσα στις δύο καταστάσεις και να τις ενσωματώσει;. Ίσως για να απολαύσει την πνευματικότητα που ίσως είχε ανάγκη σε αυτή την επαφή με το άγχος του Θανάτου, στο δικό του μυαλό, θα σημαίνει ότι θα έπρεπε να αποκηρύξει την γκέι του ταυτότητα, ακριβώς όπως όντας ως ριζοσπάστης ακτιβιστής, γκέι και ένθερμος υποστηρικτής απέρριπτε και μαχόταν με θέρμη σε ο,τιδήποτε διαφορετικό και στεκόταν απορριπτικός και πολέμιος σε όσους δεν αποδέχονταν τα γκέι άτομα. Διότι έπρεπε να υπάρχει μία συνοχή στο μυαλό του. Ένα νόημα που να κουμπώνει και να ενέχει μία συνέχεια στην ταυτότητα του.

    Γιατί φέρνω αυτή την ιστορία του Michael και αυτούς τους προβληματισμούς, θα σκεφτεί κάποιο άτομο. Φυσικά διότι όλο αυτό απορρέει από το γεγονός ότι τα θρησκευτικά δόγματα τάσσονται κατά των λοατκι ατόμων που αυτό διακυμαίνεται από ρητορική μίσους μέχρι και τις πιο λάιτ εκφράσεις που κάπως δέχονται ως κατάσταση αλλά συνεχίζουν να το θεωρούν μία κατάσταση «αφύσικη» και «αμαρτωλή» που σημαίνει ότι το άτομο έχει ‘φύγει από το δρόμο του’ αλλά κάπως υπάρχει μία κατάσταση ιδιότυπης ένταξης στους κύκλους των θρησκευτικών κοινοτήτων. Ας φανταστούμε μία διαφορετική εκδοχή του Michael: Αν ζούσαμε σε ένα κόσμο όπου τα λοατκι άτομα ήταν πλήρως αποδεκτά από τα θρησκευτικά δόγματα και κοινότητες, όταν ο Michael βρέθηκε αντιμέτωπος με θέματα υγείας και τις υπαρξιακές αναταραχές και αγωνίες που κάπου ‘ήθελε να ακουμπήσει’ για όλα αυτά που αντιμετώπιζε και αναζητούσε πνευματικά μονοπάτια, μπαίνοντας στην εκκλησία θα άλλαζε σεξουαλικό προσανατολισμό; Η δική μου άποψη θα έλεγε όχι, αλλά αφήνω και σε εσάς το προβληματισμό σε αυτό.

  Διευρύνοντας το άρθρο θα μιλήσει για την απόρριψη των λοατκι ατόμων από τα θρησκευτικά δόγματα που αρκετοί είτε εκείνα τα άτομα είτε οι οικογένειές τους θα βιώσουν κάποιας μορφής θρησκευτικού τραύματος, όπως το αναφέρει και η ψυχοθεραπεύτρια Laura . Το θρησκευτικό τραύμα σε αρκετούς θα δημιουργηθεί στην προσπάθεια των δογμάτων με υψηλή τάση ελέγχου να χειραγωγήσουν το άτομο. Και κατά συνέπεια αυτή την ταυτότητα να την αλλάξουν και να την ‘μεταστρέψουν’ θεωρώντας ότι έτσι βρίσκονται και πάλι «στο δρόμο του Θεού». Ή τουλάχιστον τα άτομα να κρύβονται και να ζουν διπλές ζωές και να βρίσκονται απλά στην ντουλάπα αρκεί να «μην προκαλούν» και ας είναι κάπως γνωστό εκεί μεταξύ τους αλλά θα πρέπει να παραμένει ένα μυστικό.

    Θα θυμάμαι έναν πάτερ που κάποτε με κάλεσε και ζήτησε ψυχολογική υποστήριξη γιατί έπειτα από πολλά χρόνια αποφάσισε να αποχωρίσει από την εκκλησία διότι ήθελε να συγκατοικήσει με τον φίλο του. Να ζήσει με ελευθερία και ότι αναγνωρίζει ότι κουβαλά πολλά τραύματα από μία πολύχρονη προσπάθεια καταπίεσης. Και πολλοί άλλοι που βρίσκονται κοντά σε θρησκευτικές κοινότητες και είτε κρύβονται και έχουν διπλές ζωές όντας φανερά στην κοινωνία ως “στρειτ άτομα” και ψάχνουν  γκέι ερωτικές εμπειρίες συχνά μέσω εφαρμογών γνωριμίας , είτε προσπαθούν να βρούν «πνευματική καθοδήγηση» για να σταματήσουν το λεγόμενο, για εκείνους, ‘’πάθος’’ τους.

      Γιατί αυτό το άρθρο τώρα; Αυτή την στιγμή στην Έλλάδα που συζητιέται ανοιχτά το νομοσχέδιο για το πολιτικό γάμο και τους τρόπους τεκνοθεσίας ομοφυλόφιλων ζευγαριών, η στάση των θρησκευτικών δογμάτων και των ανθρώπων που βρίσκονται στην εκκλησία είναι έντονη, προσβλητική, αφοριστική και κακοποιητική για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων ατόμων (καθώς για αυτά μόνο έχουν έρθει στην συζήτηση, φυσικά και όχι για όλη την λοατκι κοινότητα καθώς υπάρχουν και άλλοι πληθυσμοί που δεν έχουν συζητηθεί και είναι στην αφάνεια). Είναι μία πολύ δύσκολη στιγμή που η λοατκι κοινότητα βρίσκεται σε μία πολύ ευάλωτη θέση, από την άποψη ότι καθημερινά είτε στην καθημερινότητα, στην δουλειά, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υφίσταται  και πράττει μία έντονη  κακοποιητική στάση ιδίως από άτομα που βάζουν ως επιχείρημα «το σχέδιο του Θεού» και την επιρροή και τις απόψεις των θρησκευτικών ηγετών και ανθρώπων στις θρησκευτικές κοινότητες που είναι στην πλειοψηφία κακοποιητικές και απορριπτικές.

    Και λέμε ευάλωτη θέση της λοατκι κοινότητας, διότι πέρα από την φωνή των ιδίων χρειάζονται και την φωνή των υπολοίπων να αντισταθούν στις διακρίσεις. Αλλά πολύ περισσότερο η ευαλωτότητα αφορά τα λοατκι άτομα και τις οικογένειες τους που εντάσσονται σε θρησκευτικά δόγματα και κοινότητες και επηρεάζονται από αντιλήψεις ότι τα λοάτκι άτομα είναι «λάθος, αμαρτωλά, ανώμαλα». Διότι και εκείνοι (όπως αναλογίζομαι θα έκανε και ο Michael) θα πρέπει να επιλέξουν ένα από τα δύο καθώς είναι πολύ δύσκολο τόσο κοινωνικά όσο και μεσα να εμπεριέξουν και τα δυο αντιφατικά στοιχεία: ανάμεσα στο σπίτι τους, στην κοινότητα που μεγάλωσαν, στην πνευματικότητα που ανακουφίζει το πνεύμα από υπαρξιακές αγωνίες και ανάμεσα στην σεξουαλικότητα τους η/και το φύλο τους, στην επιθυμία και την ικανοποίηση του σώματος κ.ο.κ. . Διοτί αυτές οι διαστάσεις αποκτούν μία συγκρουσιακή στάση με βάση τις αντιλήψεις των θρησκευτικών δογμάτων ιδίως υψηλού ελέγχου.

Κατά συνέπεια, τα πράγματα κυμαίνονται αρκετά διπολικά, οι εσωτερικές διαμάχες κλιμακώνονται και τα άτομα αυτά είναι εύθραυστα στο να επιλέξουν να καταπιέσουν τον εαυτό τους για να μην χάσουν τα υπόλοιπα. Θα εσωτερικεύσουν το μίσος, την καταπίεση δημιουργώντας το έδαφος για την εσωτερικευμένη ομοφοβία, που σημαίνει ότι συνειδητά ή ασυνείδητα θα στρέφονται με οποιοδήποτε τρόπο κατά του εαυτού τους και της ταυτότητάς τους με σκοπό να συμμορφωθεί στις επιταγές του θρησκευτικού δόγματος. Αρκετά λοατκι άτομα που μεγαλώνουν σε συντηρητικές θρησκευτικές κοινότητες θα πιστεύουν ότι η ταυτότητά τους είναι αμαρτωλή ή κακή και θα βιώσουν κάποιας μορφής εσωτερικεύμενη ομοφοβία.  Έτσι δημιουργείται ένας  τύπος τραύματος που για το λοατκι ατομο εμπεριέχει  ένα ισόβιο μήνυμα ότι “αυτό που είμαι θέτει κατά κάποιο τρόπο τη σχέση μου με τον θεό , την οικογένειά μου και την κοινότητά μου σε κίνδυνο…».

 Ή αν δεν είναι τα λοατκι άτομα, σίγουρα θα το αντιμετωπίσουν οι συγγενείς που έχουν γαλουχηθεί σε θρησκευτικές κοινότητες και δόγματα ερχόμενοι σε σύγκρουση με τους λοατκι συγγενείς τους και φέρνοντας τις σχέσεις σε κρίσιμες καταστάσεις, βιώνοντας συναισθήματα ντροπής, ενοχής και άλλων δυσφορών συναισθημάτων, σκέψεων και στρεσογόνων καταστάσεων.

Η όλη σκέψη για το άρθρο και ιδίως για τον τίτλο προέρχεται από το βιβλίο της θεραπεύτριας και επιβιώσασα θρησκευτικού τραύματος, Laura Anderson με τον τίτλο «When religion hurts». Με βάση την κλινική έρευνα, τις ιστορίες από πελάτες και τη δική της εμπειρία θρησκευτικού τραύματος, μέσα από το βιβλίο δείχνει πώς οι αναγνώστες μπορούν να ζήσουν ως θεραπευμένα άτομα από θρησκευτικά τραύματα αφού εγκαταλείψουν ένα θρησκευτικό σύστημα υψηλής ζήτησης και υψηλού ελέγχου.

Τι ορίζεται όμως αρχικά ως ένα θρησκευτικό τραύμα;

Το θρησκευτικό τραύμα εμφανίζεται όταν η θρησκευτική εμπειρία ενός ατόμου είναι αγχωτική, εξευτελιστική, επικίνδυνη, καταχρηστική ή καταστροφική. Τραυματικές θρησκευτικές εμπειρίες μπορεί να βλάψουν ή να απειλήσουν να βλάψουν τη σωματική, συναισθηματική, ψυχική, σεξουαλική ή πνευματική υγεία και ασφάλεια κάποιου. Αυτός ο τύπος τραύματος συχνά εκτυλίσσεται σε διάφορα στάδια όπως:

 1) ο τρόπος που το άτομο βιώνει το τραύμα (που μπορεί να σχετίζεται άμεσα ή έμμεσα με την θρησκεία – όπως οι κακοποιητικές αντιλήψεις, οι προσβολές, η περιθωριοποίηση, η τιμωρία κ.ο.κ που μπορεί να βιώσει το λοατκι άτομο από τις θρησκευτικές κοινότητες και πιθανά να ανήκει μέσα σε αυτές).

 2) Tα τραύματα που έχουν θρησκευτικές επιπτώσεις (παράδειγμα: ένα γκέι άτομο να καταπιέσει την σεξουαλικότητα του για να μπορέσει να συμμορφωθεί και να συνυπάρξει μέσα στο θρησκευτικό δόγμα).

 3) H απάντηση/ ανταπόκριση από την θρησκευτική κοινότητα σε αυτά τα γεγονότα ή συμβάντα μπορεί να επανατραυματίσει το άτομο που είχε βιώσει τραύμα στο παρελθόν ( για παράδειγμα ένας ιερέας  να απαντά σε ένα λοάτκι άτομο ότι  οι γονείς που το πήγανε σε κάποιον για αλλαγή της σεξουαλικής του ταυτότητας δικαιολογείται από το νοιάξιμο τους να γίνει το παιδί πάλι κανονικό και αυτό έχει συνέπειες στο λοατκι άτομο να επανατραυματίζεται).

Και όπως κάθε τραύμα, έτσι και αυτό σχετίζεται με μεγάλη συνύπαρξη με συμπτώματα από ψυχικές διαταραχές όπως διαταραχή μετατραυματικού στρες, κατάθλιψη, άλλες αγχώδεις διαταραχές, ιδεοψυχαναστική αγχώδη διαταραχή, διαταραχές πρόσληψης τροφής και εξαρτήσεις. Και όπως κάθε τραύμα έτσι και αυτό χρειάζεται κόπο για επούλωση και την επανατοποθέτηση του ανθρώπου σε σχέση με τον εαυτό του, με τους άλλους, με την ζωή καθώς το τραύμα εμποτίζει κάθε πτυχή της ζωής του ατόμου και την επηρεάζει δυσμενώς.

 

Τα θρησκευτικά δόγματα και η τάση τους για έλεγχο.

Τα θρησκευτικά δόγματα υψηλού ελέγχου έχουν αυστηρούς κανόνες σχετικά με το φύλο και τη σεξουαλικότητα. Η κουλτούρα της αγνότητας διδάσκει ότι το να είσαι οτιδήποτε άλλο εκτός από cisgender (δηλαδή άτομο με το ΄παραδοσιακό φύλο΄ άντρας ή γυναίκα) και τον ετεροφυλόφιλο  ατομο είναι αμαρτία. Εκείνοι που βιώνουν έλξη για το ίδιο φύλο ή δυσφορία φύλου ή που δεν προσυπογράφουν ένα δυαδικό σύστημα φύλου τους δίνεται η σαφής οδηγία από τα δόγματα αυτά ότι δεν επιτρέπεται να ενεργούν με βάση αυτές τις αμαρτωλές παρορμήσεις. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η ίδια η ύπαρξή τους αρνείται. Αρκετοί από τα δόγματα αυτά  συχνά προσυπογράφουν ακραίες πρακτικές για τα λοατκι άτομα  που βλάπτουν περαιτέρω, όπως τιμωρία με διάφορες πρακτικές ή η θεραπεία μετατροπής (δηλαδή να εξαναγκάσουν το άτομο να συμμορφωθεί με τον ετεροφυλόφιλο σεξουαλικό προσανατολισμό ή την ‘παραδοσιακή’ ταυτότητα φύλου) και οι δηλώσεις και μηνύματα κατά των λοατκι ατόμων που συχνά καταλήγουν σε δια βίου δυσμενείς επιπτώσεις για τα άτομα και τους συγγενείς τους που μπορεί να έχει και ως βίωση θρησκευτικού τραύματος.

Γυρνώντας στο βιβλίο της Laura Anderson και στο ενδιαφέρον κεφάλαιο του βιβλίου με τίτλο “Reclaiming Sexuality and Pleasure” (ανακτώντας την σεξουαλικότητα και την απόλαυση μετά από τραυματική θρησκευτική εμπειρία) αναφέρει το εξής: “Πιστεύω ότι αυτός είναι ο λόγος που οι θρησκείες υψηλού ελέγχου δίνουν τόση έμφαση στις αμαρτίες του σώματος και της σεξουαλικότητας: διότι το να ελέγχεις αυτή την πτυχή κάποιου σημαίνει να τον ελέγχεις πλήρως. Αυτός ο έλεγχος έρχεται με τη μορφή της δημιουργίας κανόνων για το σώμα, τη σεξουαλικότητα και τις σχέσεις μας με το πρόσχημα της προσφοράς του πιο ιερού, πιο θεοσεβούς ή πιο γραφικού τρόπου για να πλοηγηθούμε σε αυτές τις περιοχές….» Έτσι το να στέκονται τα δόγματα και τα πιο συντηρητικά ρεύματα σε τομείς της σεξουαλικότητας αφορούν όχι λόγια και πράξεις αγάπης,  ούτε ως απάντηση από την φύση καθώς από έρευνες γνωρίζουμε αρκετά στοιχεία από πολλά ζώα που εκδηλώνουν σεξουαλικές πράξεις μεταξύ ιδίου φύλου και την ομογονεικότητα που εκδηλώνουν*, ούτε η δήθεν ανησυχία για το πώς θα μεγαλώσουν τα παιδιά και οτι θα έχουν δυσμενείς επιπτώσεις- παρά τις πολυάριθμες έρευνες που τα καταρρίπτουν- και ότι θα αλλάξει ριζικά ο πυρήνας της οικογένειας για όλους αλλά ο έλεγχος και η συνοδευόμενη καταπίεση σε ο,τιδήποτε δεν συμμορφώνεται με την την κουλτούρα που έχει δομηθεί πάνω την ετεροκανονικότητα και τους κανόνες που ορίζει.

Όλες αυτές οι αναφορές, ξεκινώντας από την ιστορία του Michael Glatze και προχωρώντας στο θρησκευτικό τραύμα που ανέκαθεν βίωνε η λοατκι κοινότητα με διάφορους τρόπους εξαιτίας της απόρριψης από τα θρησκευτικά δόγματα και τις κοινότητες και με αφορμή τον έντονο διάλογο στην Eλλάδα που συμβαίνει αυτή την στιγμή και τις αρκετές αναφορές με κακοποιητικό περιεχόμενο είτε θρησκευτικών ηγετών είτε από μέλη των θρησκευτικών κοινοτήτων για τα λοατκι πρόσωπα έχουν στόχο να αναδείξουν ακριβώς αυτό: Οτί το δόγμα πληγώνει και δημιουργεί πληγές στα λοατκι άτομα αλλα και στις οικογένειες και ανθρώπους που στέκονται δίπλα σε αυτούς καθώς και εκείνοι βιώνουν πολύ μεγάλες συγκρούσεις στο δημόσιο λόγο.

    Τα λοατκι άτομα που δεν ενδιαφέρονται για την θρησκευτικότητα ή δεν έχουν αυτές τις αναζητήσεις θα δυσκολευτούν σίγουρα λιγότερο από εκείνα τα άτομα που βρίσκονται σε πολλές ταυτότικές καταστάσεις που βρίσκονται σε μία συγκρουσιακή δυναμική σχέση μεταξύ τους, που θέλουν παράλληλες κοινότητες να ανήκουν, που βρίσκουν σε διαφορετικά πλαίσια τον εαυτό τους να εντάσσεται (θρησκευτικότητα και λοατκι κοινοτητα) και θα διχαστούν, θα βιώσουν αναταραχές μέσα τους και κρίσεις ίσως πολλές αυτή την περίοδο

Οι άνθρωποι που απαρτίζουν τα δόγματα πληγώνουν και ο τρόπος που ερμηνεύουν τα γραπτά και όχι η αρχική ανάγκη για πνευματικότητα.

    Γι' αυτούς λοιπόν κατά την δική μου σκέψη και μία διευκρίνιση για τους ανθρώπους που έχουν αποδεχτεί την λοατκι ταυτότητάς τους ή διανύουν ακόμη αυτή την πορεία αποδοχής και έχουν ανάγκη την πνευματικότητα και την θρησκευτικότητα στη ζωή τους και δεν ξέρουν πως να σταθούν σε όλη αυτή την κλιμάκωση στον δημόσιο λόγο και της τοποθετήσεις της πλειοψηφίας των θρησκευτικών κοινοτήτων: ότι το δόγμα πληγώνει  και δημιουργεί τραύματα επειδή οι άνθρωποι που το απαρτίζουν πληγώνουν και όχι ο αρχικός σκοπός των ιδεών ή του αρχικού στόχου μίας θρησκείας. Άλλωστε και με βάση την ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία, ξέρουμε και τον Ιησού και πως ήταν η στάση του για την ζωή, για τους ανθρώπους και για το κόσμο όσο και για την στάση του για τους Φαρισσαίους που ήταν οι κακοποιητές του θρησκευτικού τραύματος εκείνης της εποχής.

    Και γιατί είναι σημαντικό αυτό; Διότι η θρησκευτικότητα στην αρχική της μορφή δημιουργήθηκε ως μία ανάγκη του ανθρώπινου όντος να προσεγγίζει υπαρξιακά άγχη και πνευματικές αναζητήσεις όπως η ζωή, ο θάνατος, η μοναξιά, η σχέση του με το μεταφυσικό και το σύμπαν, να μοιράζεται διάφορα συναισθήματα και γεγονότα - θετικά και αρνητικά- με κάτι εκεί πάνω "που υπάρχει" και να φτιάχνει νοήματα για να μπορεί να ακουμπήσει ψυχικά, να ανακουφίζεται από αυτά ή και να γεμίζει με πίστη, κουράγιο και δύναμη σε δύσκολες συνθήκες στη ζωή του. Στην ουσία για μία ανθρώπινη ανάγκη να χτίσει μία σχέση με κάτι ανώτερο που θα καταφέρει να συνδεθεί βαθιά πνευματικά. 

   Και αυτά τα θέματα όταν προσεγγίζονται ως τέτοια πνευματικά είναι οικουμενικά και χωρίς κανένα συσχετισμό για το ποιο θα είναι το φύλο, η σεξουαλικότητα μας κτλ επειδή αυτά έχουν ένα σώμα και η θρησκευτικότητα γεννήθηκε ως μία ανάγκη να «θρέψει το πνεύμα». Η ανάγκη της θρησκείας για τον άνθρωπο από την αρχή δεν ήταν να γίνει ο ρυθμιστής του πως πρέπει να λειτουργεί η κοινωνία, για το πως πρέπει να είναι ή να μην είναι κάποιος, για το ποιος θα πρέπει να είναι καθώς αυτό εξελίχθηκε αργότερα με την εξέλιξή τους σε κοινότητες και την επιρροή- δηλαδή ο έλεγχος- πάνω στους πιστούς.

    O γάμος όπως αναφέρει και ο θρησκευτικός καθηγητής  Myles Markham σε άρθρο του  με τίτλο "What does the bible say about homosexuality?" αποτελούσε κατά την Κοινή διαθήκη μία ένωση ανάμεσα στο Χριστό και την εκκλησία για να μπορέσει να χωρέσει τους ανθρώπους και να τους αγκαλιάσει με αποδοχή, πνευματικότητα, αγαλλίαση, σεβασμό και αγάπη. Ο συμβολισμός του γάμου ενέχει την διαρκεί σχέση του πιστού με τον Χριστό και την εκκλησία και ενυδατώνει την ανάγκη του πιστού να απολαμβάνει την αγάπη του Χριστού. Οπότε με βάση αυτή την διατύπωση που αφορά τον συμβολισμό της πνευματικής διάστασης του γάμου, δεν εμπεριείχε το φύλο και σεξουαλικό προσανατολισμό. 

Και εδώ κάτι άλλο που σημειώνεται στο άρθρο του Markham:"

"... Όταν δημιουργούνταν η Παλαιά Διαθήκη δεν υπήρχε η σκέψη και ιδέες για σεξουαλικό προσανατολισμό και ταυτότητα φύλου....Κάθε φορά που η Καινή Διαθήκη εξετάζει το θέμα σε έναν κατάλογο κακών (1 Κορινθίους 6:9, 1 Τιμόθεο 1:10), το επιχείρημα που διατυπώνεται είναι περισσότερο από πιθανό για τη σεξουαλική εκμετάλλευση νεαρών ανδρών από ηλικιωμένους, μια πρακτική που ονομάζεται ''παιδεραστία''. , και αυτό που διαβάζουμε στην επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς τους Ρωμαίους είναι μέρος ενός ευρύτερου κατηγορητηρίου κατά της ειδωλολατρίας και της υπερβολικής, εγωκεντρικής λαγνείας που καθοδηγείται από την επιθυμία να «καταναλώνουμε» παρά να αγαπάμε και να υπηρετούμε την αγάπη.

    Αν και είναι πιθανό ότι οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί τον 1ο αιώνα είχαν ελάχιστη έως καθόλου επίγνωση μιας κατηγορίας όπως ο σεξουαλικός προσανατολισμός, αυτό δεν σημαίνει ότι οι βιβλικοί συγγραφείς έκαναν λάθος. Αυτό που σημαίνει, τουλάχιστον, είναι ότι η συνεχής αντίθεση προς τις σχέσεις μεταξύ ομοφυλοφίλων και τις ταυτότητες λοατκι πρέπει να βασίζεται σε κάτι διαφορετικό από αυτά τα βιβλικά κείμενα, τα οποία μας φέρνουν πίσω σε μια θεολογία του χριστιανικού γάμου ή συντροφικότητας, με βάση την πνευματικότητα και την θρησκευτικότητα...."

Επίλογος.

     Συνεπώς για αρκετούς ανθρώπους και ίσως για τον Michael που παρουσιάστηκε στην αρχή  η ιστορία του, ήταν σημαντικό να υπάρχουν και οι δύο όψεις και δεν κατάφεραν να γίνει η εμπερίεξη καθώς ο διχασμός προερχόταν ήδη από την απορριπτική στάση του θρησκευτικού δόγματος απέναντι στην ομοφυλοφιλία ως ένα ακόμη γεγονός που υπάρχει, όπως και τα υπόλοιπα. Και έτσι στην Ελλάδα που θα συμβαίνει αυτό ειδικά αυτή την περίοδο για πολλά λοάτκι άτομα αλλά και τους συγγενείς και αγαπημένα πρόσωπα που τους στηρίζουν αλλά εντάσονται και σε θρησκευτικές κοινότητες  θα θέλουν παράλληλα να υπερασπιστούν την ταυτότητά τους και τα δικαιώματά τους που πλήττονται σημαντικά και ιδίως από καθημερινές λεκτικές κακοποιητικές δηλώσεις και στάσεις από ανθρώπους που εντάσσονται σε θρησκευτικά δόγματα, θα περάσουν πιθανά μια διχαστική κρίση μέσα τους με πολλές αναστατώσεις ψυχοσυναισθηματικές.

     Κλείνοντας, για αυτά τα άτομα αλλά και για όλη την λοατκι κοινότητα η αυτοφροντίδα είναι απαραίτητη, η σύνδεση με φορείς και άτομα από την λοατκι κοινότητα σε μία διαδικασία αισθήματος ανήκειν, ενοποίησης, συμπόρευσης, συμπαράστασης και υπεράσπισης ή με αγαπημένα άτομα που στέκονται υπερασπιστικά σε αυτά ακόμη και ιδίως από τους θρησκευτικούς κύκλους που διαφοροποιούνται με τους υπόλοιπους, η δράση με τρόπους δημιουργικούς και όχι αυτοκαταστροφικούς, η αποφυγή προσώπων ή ακόμη και δημόσιων διαλόγων που κακοποιούν, είναι κάποιες πρώτες στάσεις που θα μπορέσουν να προστατεύσουν όσο μπορούν τα λοάτκι κοινότητα.

 

Από: Χριστίνα Πανταζή

 

Βιβλιογραφία και Πηγές:

Άρθρο που δημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό New York Times Magazine https://www.nytimes.com/2011/06/19/magazine/my-ex-gay-friend.html

https://www.hrc.org/resources/what-does-the-bible-say-about-homosexuality 

Βιβλίο: When Religion Hurts You: Healing from Religious Trauma and the Impact of High-Control Religion - Laura E. Anderson

*  

https://www.iflscience.com/samesex-parenting-in-the-animal-kingdom-how-common-is-it-62807

https://www.dw.com/en/10-animal-species-that-show-how-being-gay-is-natural/g-39934832