«ΛΥΠΑΜΑΙ, ΜΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ!»

 Συλλέγοντας λόγια σκόρπια από φίλους, γνωστούς, περαστικούς ή από προσωπικές μου εμπειρίες που κάποτε, για κάποιο λόγο κολλήσαμε σε μια φάση της ζωής μας, αμφισβητήσαμε τις δυνάμεις μας, η πίστη μας κλονίστηκε και χαωθήκαμε σε ένα ατέρμονο κυκεώνα χάους με πισωγυρίσματα , αναλογίστηκα ποιο θα μπορούσε να είναι αυτό το μαγικό φίλτρο  πού από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να σε τινάξει από το βαθούλωμα της απογοήτευσης και να κινήσει τους μηχανισμούς της έμπνευσης, της παραγωγικότητας, της νέας αρχής , του ξανα-ξεκινήματος δηλαδή. Τότε πέτυχα μια πολύ ωραία εξιστόρηση που μου έδωσε την δυνατότητα να συλλογιστώ πάνω σε αυτό: την σημασία και την αξία της γνήσιας ενθάρρυνσης από τους ανθρώπους που έχουμε επιλέξει να είναι σημαντικοί για εμάς και είναι εκεί, τη κατάλληλη στιγμή να δρουν σα προστατευτικό δίκτυ που απλώνεται στιγμιαία και μας αδράχνει πριν γίνουμε κομματάκια από την κατάθλιψη και τη παραίτηση.

Ο ψυχολόγος Γιώργος Πριντέρης στο βιβλίο του «Δεν ξέρω τι θέλω» αναφέρει:

« Κάποτε , για αρκετά χρόνια ήμουν δάσκαλος του καράτε. Θυμάμαι κάποια φορά, κατά τη διάρκεια ενός πρωταθλήματος ήρθε ένας μαθητής μου και μου εκμυστηρεύτηκε : “Δάσκαλε φοβάμαι”. Είχε κληρωθεί να παίξει με κάποιον με τον οποίο είχε ξαναπαίξει σε κάποιους προηγούμενους αγώνες και είχε χάσει σε λιγότερο από τριάντα δευτερόλεπτα.

-          Και τι φοβάσαι; τον ρώτησα

-          Θα εξευτελιστώ. Στις κερκίδες κάθονται οι φίλοι μου, η κοπέλα μου, οι γονείς και ο νονός μου.

-          Και ποιος είναι ο στόχος σου;

-          Φυσικά να τον κερδίσω

-          Α! Αυτός είναι πολύ επικίνδυνος στόχος, του είπα. Αν είναι πολύ καλύτερός σου θα σε κερδίσει.

-          Και τι στόχο να βάλω ρε δάσκαλε; Να χάσω; διαμαρτυρήθηκε

-          Να βάλεις στόχο να κερδίσεις τον εαυτό σου

-          Και πως θα γίνει αυτό;

-          Σε πόση ώρα σε κέρδισε τη προηγούμενη φορά που τον αντιμετώπισες;

-          Σε λιγότερο από τριάντα δευτερόλεπτα, αποκρίθηκε με σκυμμένο το κεφάλι.

-          Ωραία λοιπόν. Θα νικήσεις τον εαυτό σου αν, αυτή τη φορά, βάλεις στόχο να αντέξεις πάνω από τριάντα δευτερόλεπτα.

-          Μα είναι στόχος αυτός δάσκαλε;

-          Είναι ο μόνος που περνάει από το χέρι σου τη δεδομένη στιγμή, του απάντησα αποφασιστικά ακουμπώντας τον ενθαρρυντικά στον ώμο.

Τελικά,  στη κανονική διάρκεια του αγώνα (που τότε διαρκούσε δύο λεπτά) κατάφερε να έρθει ισόπαλος. Έχασε στη παράταση και μάλιστα οι φίλαθλοι ήταν με το μέρος του. Χειροκροτήθηκε περισσότερο από το νικητή.»

Το πιάσαμε το νόημα;

Αυτή η σύντομη εξιστόρηση μας φωτίζει το δρόμο με δύο συμπεράσματα: Όταν στιγμές που φοβηθήκαμε, αμφισβητήσαμε, κολλήσαμε, χαθήκαμε, απογοητευτήκαμε το μεγαλύτερο εμπόδιο που πρέπει να νικήσουμε είναι να ξεπεράσουμε το ίδιο μας τον εαυτό ασχέτως του αποτελέσματος και χωρίς να δίνουμε τη πραγματική έγνοια στο τι σημαίνει νίκη για τους άλλους ή τη κοινωνία μα μέσα μας. 

Το άλλο και επίσης πολύ σημαντικό δίδαγμα της ιστορίας είναι η σπουδαιότητα να έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που μας αγαπάνε και μας φροντίζουν, ανθρώπους που στις στιγμές οι οποίες καθίστανται δύσκολες και κρίσιμες για εμάς, μας δίνουν αυτό το μικρό feedback, αυτή τη σπρωξιά ενθάρρυνσης  , αυτή τη πρέζα ελπίδας που γίνεται με μέτρο και ανάλογα των δυνατοτήτων μας και όχι λόγια ψεύτικα που θα μας οδηγήσουν κατευθείαν στο γκρεμό της αποτυχίας και των παράλογων προσδοκιών μας. Είναι αυτοί που πραγματικά μας γνωρίζουν και ίσως εκείνες τις στιγμές διαθέτουν καλύτερη όραση, όσφρηση, γεύση, ακοή και διορατικότητα στο να μας συμβουλεύσουν στο τι μπορούμε να κάνουμε και τι όχι, όταν ο εαυτό μας μιζεριάζει και βλέπει αυτό που όσο αρνητικό και αν είναι, κατά ένα παρανοϊκό τρόπο, μας βολεύει.

Η υποστήριξη, η συναισθηματική ασφάλεια, η εγγύτητα και η ενθάρρυνση είναι ανάγκες που χρειάζεται ο οργανισμός για να τραφεί, ώστε να μεγαλώσει η αίσθηση της εκτίμησης, του σεβασμού και της αγάπης  που νιώθει για αυτόν με στόχο την επίτευξη της ψυχικής υγείας και ισορροπίας καθώς και να αναπτύσσει ικανότητες ψυχικής ανθεκτικότητας και δύναμης όταν στρεσσογόνες  εξωτερικές καταστάσεις εμφανιστούν. Να γιατί χρειάζεται να δίνουμε πολύ προσοχή στα άτομα που καλούμε «φίλους, ανθρώπους μας, συντρόφους» και τους επιλέγουμε ως συνοδοιπόρους στη ζωή μας, γιατί με αυτούς παράλληλα αναπτύσσουμε και την ιδέα που έχουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό.

Μπορούμε να αναλογιστούμε διάφορες μικρές στιγμές στη   καθημερινότητά μας που ένα τρυφερό χτύπημα στη πλάτη, ένα χαμόγελο αισιοδοξίας, ένα δυνατό «κόλλατο» που δώσαμε ή μας δόθηκε, στάθηκε αρκετό για ένα δυνατό ξεκίνημα, μια υπόσχεση ακλόνητη στη προσπάθεια και στην επιμονή στο δύσκολο αγώνα της ζωής και στο ακόμη πιο δύσκολο δρόμο του ευ ζην και της ικανοποίησης.

Μπορώ να θυμηθώ αρκετές στιγμές σε φάσεις της ζωής μου σε αποφάσεις και επιλογές που η πίστη μου για τον εαυτό μου έφθινε και πάντα εκεί υπήρχαν άνθρωποι δίπλα μου και μου έλεγαν τρυφερά και ειλικρινά «Λυπάμαι Χριστίνα, μα μπορείς να το κάνεις, είναι στο όριο των δυνατοτήτων σου αυτό» και ως δια μαγείας ένα γκάζι πάταγε μέσα μου και το αμάξι έπαιρνε μπρος με ιλιγγιώδη ταχύτητα χωρίς να το έχω συνειδητοποιήσει καν ότι ο φόβος είχε ήδη νικηθεί και ο εαυτός μου ξεπεράσει αυτή τη λεπτή γραμμή. 

Και άλλες στιγμές που έδωσα το ίδιο φίλτρο ενθάρρυνσης και υποστήριξης, χωρίς μεγάλες κουβέντες και χωρίς φανφάρες με ειλικρίνεια στο μέτρο των δυνατοτήτων και αντοχών που μπορούσαν, να κάνουν τρομερά πράγματα, να παίρνουν ρίσκα – και όταν λέω ρίσκα απλά τονίζω το ξεβόλεμα του φόβου και της απαισιοδοξίας που τίποτα δεν με ξεκουνά από τη θέση μου- που μετά από καιρό θα σου εμπιστεύονταν ότι τελικά ο εαυτός τους ήταν ο μόνος εχθρός και ο μόνος που μπορούσε να τους σταματήσει, και να πήραν αποφάσεις , να επαναπροσδιόρισαν ανάγκες και να έκαναν επιλογές που δεν θα μπορούσαν να φανταστούν.

Η έννοια της ενθάρρυνσης περιέχει την έννοια της ελπίδας. Της εν δυνάμει δυνατότητας, της εν δυνάμει προσπάθειας, της εν δυνάμει προοπτικής για εξέλιξη και βήμα προς τα εμπρός. Είναι ένα φίλτρο μαγικό που όλοι μας έχουμε μέσα μας κάποια ποσότητα και όταν στερεύει, τη χρειαζόμαστε από αυτούς που ειλικρινά και με αγάπη θα μας τη δώσουν ή αντιστοίχως θα τη δώσουμε με αγάπη και σεβασμό, χωρίς αρνητισμό και χωρίς πίεση, χωρίς θυμό γιατί δεν μπορώ να ανεχτώ αυτή τη παράλογη δυσκολία σου, ή χωρίς απατηλές μεγάλες προσδοκίες.

Πειραματιστείτε γύρω σας, προσπαθήστε να ενθαρρύνετε κάποιον που το χρειάζεται όταν παλεύει με τους εσωτερικούς του δαίμονες ή δεχτείτε «την γλυκιά κλωτσιά»  από ανθρώπους που σας νοιάζονται όταν ο εαυτός σας έχει στερέψει από δυνάμεις και πίστη. Και τότε μπορείτε να δοκιμάσετε και να διαπιστώσετε πόσο θαυματουργό είναι το φίλτρο της ενθάρρυνσης και να πείτε σε κάποιον που κοιτάει το πάτωμα με απογοήτευσή και βλέπει τη ζωή με μαύρους φακούς: "Λυπάμαι μα μπορείς! Μπορείς να προσπαθήσεις και να αγωνιστείς να ξεπεράσεις τουλάχιστον τον εαυτό σου που σου λέει παράτα τα!" Μόνο και μόνο για αυτό μπορείς και σε αυτό εγώ θα σε στηρίξω!"

Να θυμόμαστε πάντα ότι το τι πιστεύουμε έχει πολύ μεγαλύτερη δύναμη από το τι φανταζόμαστε ή τι ονειρευόμαστε ότι θα γίνουμε ή θα είμαστε ή θα έχουμε . Και πάντα γινόμαστε αυτό που πιστεύουμε. Για αυτό η έννοια της ενθάρρυνσης είτε δίνοντάς της είτε αγκαλιάζοντάς τη από άλλους μας οδηγεί  αργά ή γρήγορα, στο δρόμο της πίστης.

Από: Πανταζή Χριστίνα