Ένα από τα βασικά "ΌΧΙ" στην διεργασία της Απώλειας: ΚΡΥΒΟΜΑΙ.

Πηγή: Χόρχε Μπουκαί. Ο δρόμος των δακρύων. Εκδόσεις Opera

" Ένα βασικό "ΟΧΙ" στην διεργασία στης απώλειας:

Κρύβομαι.

     Μην κλείνεις τη καρδιά σου στον πόνο. Να επιτρέπεις στον εαυτό σου να βιώνει και να εκφράζει τα συναισθήματα που αναδύονται. Μην τα συγκρατείς.

     Μην παριστάνεις το δυνατό, μην τα κρατάς όλα μέσα σου. Με τον καιρό, ο πόνος θα λιγοστεύει. Αν υπάρχει κάτι που λειτουργεί πάντα και θα συντομεύει το δρόμο που έχεις διανύσει, είναι ακριβώς αυτό: να βρεις τον τρόπο να επιτρέψεις στον εαυτό σου να νιώθει και να δείχνει τον πόνο, τη θλίψη, τον θυμό και τον φόβο γιάυτόν/η που χάθηκε. 

     Να περπατάς τον δρόμο βήμα βήμα, αυτό είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να κλείσουν και να γιατρευτούν οι πληγές. Και μην ξεχνάς: ο δρόμος αυτός λέγεται ο δρόμος των δακρύων. Δώσε λοιπόν στον εαυτό σου την άδεια να κλάψει. Το έχεις αυτό δικαίωμα, να κλαις όποτε το έχεις ανάγκη. Πιθανότατα, αυτό που σου συνέβη ήταν χτύπημα σκληρό, η ζωή σε αιφνιδίασε και κανείς δεν μπόρεσε να καταλάβει... Έφυγε το πρόσωπο που αγαπούσες και σε άφησε μόνο. Τίποτα πιο λογικό από το να ξαναβρείς την παλιά μας ικανότητα να κλαίμε όταν είμαστε λυπημένοι, να βογκάμε όταν πονάμε, να μουσκεύουμε το μαξιλάρι όταν η θλίψη μας ξεχειλίζει. Μην κρύβεις τον πόνο σου. Μπορείς να μοιραστείς αυτό που σου συνέβη με την οικογενειά σου, με τους στενούς σου φίλους... Το κλάμα είναι χαρακτηριστικό αποκλειστικά του ανθρώπου, όπως και το γέλιο. Το κλάμα λειτουργεί σαν βαλβίδα και απελευθερώνει την φοβερή εσωτερική ένταση που προκαλεί η απώλεια.

    Κλαίμε μόνοι, αν αυτή είναι η επιλογή μας ή με τους συνοδοιπόρους μας και μοιραζόμαστε τον πόνο τους που είναι ίδιος με τον δικό μας. Όταν μοιραζόμαστε τα βάσανα, μοιράζεται και το βάρος τους. Όταν πονάει η ψυχή σου, δεν υπάρχει καλύτερη τακτική από το κλάμα.

    Μην προσπαθείς να το αποφύγεις από φόβο μήπως κουράσεις ή μήπως ενοχλήσεις τους γύρω σου. Να ψάχνεις ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να είσαι ο εαυτός σου και να εκφράζεις αυτό που αισθάνεσαι, όπως το αισθάνεσαι. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να διακόπτεις το συναίσθημα σου με την βλακώδη αντίληψη ότι πρέπει να φανείς δυνατός και να προστατεύσεις έτσι και τους γύρω σου..."

Ένα βασικό "όχι" που θέτει ο  ψυχοθεραπευτής Χόρχε Μπουκάι όταν καλούμαστε να δούμε πως θα βαστάξουμε μία απώλεια είναι να κρυφτούμε. Να προσποιηθούμε. Να αρνηθούμε. Να απομονωθούμε.

Η απώλεια φέρνει αρχικά στέρηση. Μιας επιθυμίας, ενός ανθρώπου, μίας κατάστασης σε κάθε περίπτωση με την απώλεια την στερούμαστε. Και αυτό σηματοδοτεί φυσικά τον πόνο και πολλά δύσφορα συναισθήματα. Οπότε, για να κάνουμε και μία αναφορά στην λέξη "φυσιολογικό" παραπέμποντας στην φυσιολογία" το να νιώθουμε πόνο και να εκφράζεται με τρόπους όπως το κλάμα αποτελεί μία απολύτως φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού με στόχο να εκφράσουμε την ένταση που μας έχει προκληθεί, να μειωθεί η ένταση σταδιακά και έτσι να μπορέσουμε να χωρέσουμε και να αντέξουμε την απώλεια για να μπορέσουμε σταδιακά να προχωρήσουμε στο στίβο της ζωής με ένα και διαφορετικά δεδομένα.

Μαζί με την έκφραση των δύσφορων συναισθημάτων που προκαλεί μία απώλεια, χρειαζόμαστε και συντροφιά σε αυτή την απώλεια. Ανθρώπους που κατανοούν. Πουν έχουν διάθεση να ακούσουν. Να συμπαρασταθούν σιωπηλά. Να σε δεχτούν και με αυτή τη κατάσταση και να μην σου κλείσουν τη πόρτα "γιατί τώρα δεν είσαι όσο χαρούμενος και ευχαριστός ήσουν, μετά την απώλεια". Που θα σταθούν ίσως σιωπηλά πλάι σου. Που θα σε ανακουφίσουν εκεί που θα παλεύεις εσωτερικά ότι τους κουράζεις και τους γίνεσαι βάρος. Που θα χαμογελούν όταν θα εκφράζεις ευγνωμοσύνη που μπόρεσες και μοίρασες τη δυσκολία σου. Στην συντροφικότητα της απώλειας με εκείνους τους ανθρώπους που θα είναι και πιο πιστοί σου συνοδοιπόροι και σύμμαχοι στην πορεία της ζωής σου.

Σίγουρα δεν το βλέπουμε αυτό κοινωνικά και γύρω μας να γίνεται. Σίγουρα κοινωνικά και πολιτισμικά μας προωθείται η αξία της μη έκφρασης ως δύναμής ή το να μιλάς για τις δυσκολίες και τις απώλειες ξανά και ξανά ως αδυναμία ή ως άτομο που προκαλεί κούραση και είναι ανεπιθύμητος. Και ίσως οι φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τα διάπλατα χαμόγελα και τις λαμπερές ζωές να δείχνουν ότι μάλλον μόνο εσύ το περνάς. Και έτσι τείνεις να κρύβεσαι, διότι ως κοινωνία είμαστε σε πολλά ακόμη συναισθηματικά ημιμαθείς ακόμη και αναλφάβητοι. Αλλά μην το εσωτερικεύεις άλλο πια το πρόβλημα. Το πρόβλημα δεν είναι ο πόνος και η απωλειά σου. Το πρόβλημα είναι έξω από εσένα, στην κοινωνία και τις αξίες που προωθούνται γύρω σου.

Διοτί ασχέτως των απωλειών, η ζωή προχωρά. Και αποτελεί και δική μας επιλογή, αν θα την συναντήσουμε κάποτε και εκείνη για να προχωρήσουμε μαζί της ή όχι.

Και σίγουρα μετά από μία απώλεια, πάντα η ζωή θα είναι διαφορετική. Και σίγουρα θα χρειαστεί να περάσουμε από ένα δύσφορο μονοπάτι στην αρχή. Αλλά είναι ο μόνος δρόμος για να μπορέσουμε να δώσουμε ξανά στον εαυτό μας να έρθει σε επαφή με το αίσθημα της ζωής, κάποια στιγμή.

Από: Χριστίνα Πανταζή